2ª Mano
Sen saber o porqué foi asaltado por unha desconfianza, trocada logo en seguridade, de que alí dentro estaba o seu contrincante agachado. Colleu o Lafoucheaux, cargouno e, cego de celos, abriu a porta disposto a matar o gabián que viña roubar a súa pomba. ¡Non había ninguen! Só un fío baixo da porta, que era o inicio dunha madeixa, e un olor de naftalina, que o atraían con forza. Igualiño que un imán tira do ferro, un pulo irresistible, irracional, instintivo, primitivo, seguramente infantil, tiraba del cara dentro do armario. Así, encrequenado, abalándose, coa cabeza entre as pernas, volveu a unha tenra nenez e soñou ou mergullouse en vellas vivencias, absolutamente esquecidas. Do interior do armario, mellor dito dos seus miolos, coma as ondas da auga cando cae nela unha pedra, agromou e lembrou a pedra, a que o magoou horriblemente no mesmo centro do lago da súa existencia.
